عاقد گفت :«عروس خانوم وكيلم؟»

گفتند :«عروس رفته گل بچينه ...»

دوباره پرسيد :«وكيلم عروس خانوم؟»

- عروس رفته گلاب بياره ...

عاقد گفت :«براى بار سوم مى پرسم؛ عروس خانم، وكيلم؟»

- عروس رفته...

عروس رفته بود، پچ پچ افتاد بين مهمان ها

شيرين سيزده سالش بود ؛ وراج و پر هيجان ، بلندبلند حرف مى‌زد و غش‌غش مى‌خنديد

هر روز سر ديوار و بالاى درخت پيدايش مى‌كردند ، پدرش هم صلاح ديد زودتر شوهرش دهد

داماد بددل و غيرتى بود و گفته بود پرده بكشند دور عروس ، شيرين هم از شلوغى استفاده كرده بود و چهاردست و پا از زير پاى خاله خانبانجی‌ها كه داشتند قند مى‌سابيدند ،

زده بود به چاك !

مهمانى بهم ريخت ، هر كس از يك طرف دويد دنبال عروس ، مهمان ها ريختند توى كوچه ، شيرين را روى پشت بام همسايه پيدا كردند ، لاى طنابهاى رخت

پدرش كشان‌كشان برگرداندش سر سفره ی عقد ، گفتند پرده بى‌پرده !

نامحرمها رفتند بيرون ، كمال مچ شيرين را سفت نگه داشت

عاقد گفت :«استغفرالله! براى بار دهم مى پرسم. وكيلم ؟»

پدر چشم غره رفت و مادر پهلوى شيرين يك نيشگون ريز گرفت ، عروس با صداى بلند بله را گفت و لگد زد زير آينه

زن ها كل كشيدند و مردها بهم تبريك گفتند. كمال زير لب غريد كه «آدمت مى كنم جوجه » و خيره شد به تصوير خودش در آينه شكسته ...

فرداى عروسى شيرين را سر درخت توت پيدا كردند ، كمال داد درخت هاى حياط را بريدند ، سر ديوارها هم بطرى شكسته گذاشتند ، به درها هم قفل زدند

اسم عروس را هم عوض كردند ، كمال گفت «چه معنى دارد كه اسم زن آدم شيرينى و شكلات باشد.»

شيرين شد زهره ، زهره تمرين كرد يواش حرف بزند

كمال گفت :«چه معنى دارد زن اصلا حرف بزند؟ فقط در صورت لزوم! آنهم طورى كه دهانت تكان نخورد ،

طورى هم راه برو كه دستهايت جلو و عقب نرود ، به اطراف هم نگاه نكن ، فقط خيره به پايين يا روبرو ، فهمیدی ضعیفه ؟!»

زهره شد يك آدم آهنى تمام و عيار

فاميل‌ ها گفتند اين زهره يك مرضى چيزى گرفته ، آن از حرف زدنش ، آن از راه رفتنش

كمال نگران شد ، زهره را بردند دكتر ، دكتر گفت يك اختلال نادر روانى است

همه گفتند از روز عروسى معلوم بود يك مرگش مى شود الان خودش را نشان داده

بستريش كه كردند ، كمال طلاقش داد ...

خواهرها گفتند :«دلت نگيره برادر! زهره قسمتت نبود ، برايت يك دختر چهارده ساله پسنديده‌ايم به نام شربت ...»

#صدیقه_احمدی